Wat grote mensen zeggen

Veel van wat grote mensen zeggen is omhulsel. En zilverpapiertje met een strik eromheen. Probeer daar als kind maar eens de ware boodschap uit te halen.

Ik heb daar als volwassene ook moeite mee. Als hooggevoelige vrouw heb ik namelijk al lang begrepen wat er werkelijk gezegd wordt. Echter vraagt het omhulsel om een andere, sociaal wenselijke reactie.
Het schoolplein is hier een goede oefenplek voor. Verhaaltjes die ogenschijnlijk over niets gaan maar een verborgen boodschap bevatten. Ouders die samen communiceren over hun kind waar hun kind bij staat. Dubbele signalen. Vriendelijk aan de buitenkant, geïrriteerd aan de binnenkant. Ouders die speelafspraken maken zonder het aan hun kind te vragen. Ouders die andere ouders ter verantwoording roepen.
Als we het omhulsel toch iets meer achterwege zouden laten… en allemaal oefenen in compassie en vriendelijkheid. En dan zo… pats boem.. zeggen wat er bedoeld wordt… zou dat niet verhelderend zijn?

Kinderen doen dat van nature. Die zeggen gewoon dat ze geen zin hebben om af te spreken of dat ze vandaag niet met je willen spelen. Die roepen ‘kappen nu’ als het teveel wordt of negeren je gewoon als je toch doorgaat. Zij doen zoals ze willen doen, passend bij wat ze ervaren.
Ouders daarentegen, leren hun kind om de boodschap in te pakken.
‘dat is toch niet leuk voor dat kindje dat je dat zegt’.
‘kijk nou eens wat je doet’.
‘en wat zeg je dan? Bedankt voor het spelen’.
‘je moet even aan die moeder vragen of je bij hem mag spelen’.
‘kijk eens wat gezelliger’.

In de praktijk doe ik daar niet aan met kinderen en jongeren. Daar doen we beiden zoals we willen doen. En dat werkt prima. Geen verborgen agenda’s of onderhuids gedoe, gewoon heldere communicatie op het niveau van het betreffende kind.

Zo was er laatst een jongetje dat de hele tijd voordrong en voor zijn beurt ging terwijl we aan het nerfen waren. Toen ik voor hem ging staan (zoals een ander kind dat ook zou doen) en gewoon mijn beurt ‘opeiste’ door te beginnen, begreep hij opeens wat er aan de hand was en wat hij zelf deed. Actie en reactie.

Niks geen ‘zou je even aan de kant willen gaan’ of ‘we zouden toch omstebeurt’. En dat vanuit liefde voor het betreffende kind, omdat hij iets kon leren daar. Niet om hem dwars te zitten of de les te lezen.

Ik heb het ook gemerkt in de oudergesprekken. Want dat was de plek waar ik soms moeite had met die verpakte boodschappen. Dus daar doe ik niet meer aan. Daardoor kosten de oudergesprekken mij nu minder energie. Energie die ik namelijk graag bewaar voor de kinderen en jongeren in de praktijk.
Ik houd me vooral bezig met de boodschap zelf en hoe we daarmee aan het werk kunnen gaan i.p.v. met de verpakking zodat het aangenaam is om te horen. En doordat ik directer ben, krijg ik ook een directere reactie. Verbaal of non-verbaal, en dat is iets dat bruikbaar is om mee te werken.
Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat je voor de verpakking bij mij komt. Er is namelijk werk te doen. Aan de binnenkant wel te verstaan.

Overigens betekent ongefilterd niet onbeleefd. Ik hou graag optimaal contact tijdens onze gesprekken en zal zorgvuldig zijn in mijn uitingen. Echter heeft het roze filter plaatsgemaakt voor een kristalhelder exemplaar.
Helder, liefdevol en zorgvuldig. Misschien ligt daar toch het nieuwe midden voor mij.

– Monique