Dat was uiteraard prima, maar… legde ik uit, papa ligt daar niet. ‘Dat weet je wel toch? Papa is gecremeerd.’
Voor de tigste keer vertelde ik wat gecremeerd was. Dat wij een potje (urn) met as hebben en niet een begraafplaats.
Hij begreep het. Vanmorgen koos hij de mooie rode bloemen uit om mee te nemen en in de auto hield hij ze voorzichtig vast.
Hij was nerveus en kletste aan een stuk.
Bij de begraafplaats was hij onder de indruk van alle namen. Het is blijkbaar echt anders als je in groep 3 zit en zelf kunt lezen. Dirk, Jan, Hans, Mary…
De jaartallen vond hij machtig en probeerde ze uit te spreken. Hij vond zijn geboortedatum op een gedenksteen. Dat was bijzonder, glimlachte hij.
Toch bleef hij zoeken.
We liepen naar het crematorium de heuvel op. Toen werd hij boos. ‘Waar is nou papa zijn steen? Ik zie nergens Richard staan.’
Opnieuw vertelde ik hem over het potje met as. Moedeloos ging hij in het gras zitten. ‘Dan zijn we dus helemaal voor niets gekomen’, zuchtte hij.
Even voelde ik mijn eigen pijn opkomen. De herinnering van toen.
Ik vertelde hem dat het fijn was om hem te laten zien waar papa gecremeerd was. Dat papa zelf graag hier gecremeerd wilde worden en dat papa hier in de kist mee naar boven was gedragen. Dat we daar allemaal afscheid hadden genomen.
‘Ja’.
‘Oké, maar hier ga ik dus echt niet mijn bloemen neerleggen want er staat nergens Richard’.
‘Dat snap ik’. ‘Misschien kunnen we thuis een plek maken in de tuin?’ ‘Zou je dat willen?’
‘Ja’, zei hij nors. Maar dan wel een platte steen en niet zo’n rechte met al dat blablabla erop. Dat vond hij niet mooi.
Hij wees naar een paar graven om duidelijk te maken wat hij bedoelde. Hij had een voorkeur voor een steen in een natuurlijke vorm. Rotsachtig.
Daarna stelde ik voor om langs het graf van oma te gaan, een paar kilometer verderop. Oma hield ook van bloemen. Dat wilde hij wel en daar liet hij de rode bloemen achter.
Eenmaal thuis keken we samen de tuin rond. De grote witte steen van zijn broer lag al tijden op een plek. Het was de grote witte steen die meeverhuisd was. De steen die grote broer met zijn vader had gekocht toen hij zo oud was als de jongste nu. De oudste vond het prima als we die wilden gebruiken.
‘Zou je het fijn vinden als ik daar de naam van papa opschrijf? En zijn geboortedatum?’
Meteen lichtte zijn gezichtje op. Dat wilde hij heel graag. Dan hadden we onze eigen begraafplaats in de tuin. Met letters en cijfers. Hoe cool was dat?
Best wel cool, antwoordde ik.
‘Zullen we dan nieuwe bloemen kopen voor bij de steen?’
‘Ja, dan koop ik paarse want dat was papa zijn lievelingskleur’.
– Monique
Over Monique
Ik. Monique. Ook moeder van drie prachtige kinderen, ieder in een andere fase.
Ik hou van de nieuwsgierigheid van kinderen. De onbevangenheid en de open blik waarmee ze de wereld in kunnen kijken.
Kinderen in de praktijk kunnen zich soms ….