Dat vond ze…
Daar kwam ze binnen. Vijftien jaar, een groot meisje, een jonge vrouw.
Zwarte sweater met een skinny jeans. Capuchon op en haar lange blonde haren voor haar gezicht. Handen in haar mouwen verstopt en haar mobieltje prominent op de leuning van de stoel.
Kauwgom kauwend keek ze me aan. Ze vond me stom, zei ze. En ik zei dat dat oké was.
Ze ging zeker niet in therapie, dat was ook stom. Ze had wel een probleem… en nog een afspraak bij een collega, want ze bepaalde toch zeker zelf bij wie ze dat probleem op ging lossen. Ik gaf haar groot gelijk en wenste haar succes. “Laat het me maar weten als je wilt komen.” Ik kreeg een vernietigende blik en ik keek naar haar met liefde.
Een week later kwam ze weer. Ze vertelde me allereerst dat ze me nog steeds stom vond en helemaal niet aardig. En ik zei dat ik dat wel begreep. Mijn collega was veel aardiger, vertelde ze, maar die was te lief… dat ging haar niet helpen. Ze had iemand nodig die haar probleem aankon en ze dacht dat ik dat was. De stomste en de minst aardige. Het was oké…
Dit grote meisje, deze jonge vrouw, verstopte zich in haar sweater.
Ze beschermde zichzelf met zwarte kleren en zwarte make-up, met een boze blik en een enorme aandacht voor haar mobieltje.
En zo zaten we, soms kletsten we wat en soms waren we stil. Tussen de sessies door appte ze me soms met muziek die haar raakte en ik stuurde haar dan iets terug, een quote of gedicht.
Het meisje bewoog steeds meer naar voren en begon te vertellen over alles dat haar bezighield. Het groot worden, haar ouders, haar veranderende lijf, jongens… pff…
Langzaamaan kwam er kleur in haar leven. Het begon met haar lippen, er zat lipgloss op. Haar haar zat opeens anders en haar capuchon bleef af. Ze maakte oogcontact en hield haar mobiel in haar zak. Keek nog wel even als hij trilde maar er hoefde niet meer direct gereageerd te worden.
Na acht sessies was ze klaar. Ze vertelde het me opgewekt toen ze binnenkwam.
En ik… ik kan haar alleen maar dankbaar zijn voor het vertrouwen dat ze in zichzelf had om het aan te gaan en voor de nuances die ze aanbracht in de sessies… en in haar leven.
– Monique
Over Monique
Ik. Monique. Ook moeder van drie prachtige kinderen, ieder in een andere fase.
Ik hou van de nieuwsgierigheid van kinderen. De onbevangenheid en de open blik waarmee ze de wereld in kunnen kijken.
Kinderen in de praktijk kunnen zich soms ….