Rouw en verlies in alle vormen
Misschien is er iets gebeurd in jullie gezin of omgeving. Een verlies, op welke wijze dan ook. Rouw dient zich soms in vreemde vormen aan. Of het nu om een verhuizing gaat, een scheiding, een verloren vriendschap, de dood of een ziekte. Verlies is er in vele vormen en maten.
Om te kunnen groeien is het essentieel dat dit verlies er mag zijn. Dat iemand zijn verhaal kan vertellen. Zodat het kan helen.
Een kind dat rouwt doet dat echt anders dan een volwassene. Daardoor is het voor een volwassene soms lastig om in te schatten hoe het met een kind gaat.
Soms stelt een kind de rouw uit, simpelweg omdat het geen ruimte ervaart of het niet het moment is. Terwijl een ander kind intens verdrietig of boos kan zijn om vervolgens weer vrolijk verder te spelen.
Rouw kan zorgen voor onverwerkte pijn. Rouw uit zich soms op de meest onverwachte momenten.
Als rouwspecialist en ervaringsdeskundige kan ik uw kind en u begeleiden. Neem gerust contact op.
Blog: Verlies
Soms lijkt ze pas zes en soms meer negen. Fysiek is ze zelfs nog iets ouder.
Haar moeder is ziek. Ze praat erover als ze binnenkomt. Mompelend terwijl ze haar jas uittrekt. Het is een hele klus voor haar. Een sjaal, wanten, een tas. Hulp wil ze niet. Eenmaal binnen begint ze op de schommel. Ze lacht even.
Bij de tafel staat alvast een grote stoel. Dat vindt ze fijn en past ook beter. Ik heb de houten poppetjes neergezet. Misschien helpt het haar om mij te vertellen over haar moeder. Ondertussen mompelt ze iets in zichzelf.
Terwijl ze tekent, pakt ze een poppetje en zet hem in het huisje. Mama is ziek. Ik zet er een kaarsje bij. Even kijkt ze op, vluchtig, om daarna weer te verdrinken in haar tekening. Ondertussen schrijf ik het verhaal van mama voor haar op. Ik ken het verhaal. Na iedere zin laat ik het haar lezen. Tussendoor tekent ze bloemen. Heel veel.
We zitten samen aan tafel stil te zijn. En tussen de bloemen door voel ik haar verdriet. Ik leg een bloempje bij het huisje en het houten poppetje. Even kijkt ze mij aan.
Bij het weggaan mag ik haar helpen. Eerst haar jas, die kan ze zelf. Haar sjaal, een knoop. Ze doet haar wanten aan. Ik veeg haar haar even uit haar gezicht. Zachtjes. Dan pakt ze mijn handen. Twee wanten houden mijn handen vast. Liefdevol. Als ik opkijk, kijk ik in haar betraande ogen. Zo blijven we even staan. Dan laat ze los en zwaait in de gang.
Hoe vertellen we het de kinderen?
Gaat er iets gebeuren in jullie leven?
Iets dat het gevoel van veiligheid tijdelijk weg kan vagen?
Is er iemand ziek, overwegen jullie te scheiden of komt er iemand te overlijden?
Dan is het zinvol om een gesprek aan te vragen.
Op deze manier kan ik u helpen om voorbereid het gesprek met uw kind aan te gaan. Dit is namelijk voor ieder kind, en voor iedere leeftijd verschillend. Door hier alvast bewust van te zijn, kunt u op het moment zelf meer betekenen voor uw kind.
En dat is precies wat u graag wilt op het moment dat uw kind zo kwetsbaar is.