Parttime Ouderschap

 Het beste van twee werelden?

 Steeds meer ouders hanteren het co-ouderschap. Week op, week af. Halve week op hele week af. Om het weekend wisselen. Even en oneven weken. Vele variaties zijn mogelijk.

Steeds vaker hoor ik om me heen wat het voordeel daarvan is. Er worden columns over geschreven in trendy magazines. Steeds meer relaties stranden en steeds meer co-ouderschappen ontstaan. In de magazines en op de blogs wordt het, na de hobbels van de echtscheiding en het ouderschapsplan, omschreven als een heerlijkheid voor de ouder. Het klinkt bijna als reclame. Iets dat je ook wilt voor jezelf. Co-ouderschap.- “Ik kom eindelijk weer aan mezelf toe”. 

– “Ik ontdek een kant van mezelf die ik helemaal niet kende”. 
– “Ik ben zo blij dat ik verlost ben van die zaterdagochtenden langs het voetbalveld”. 
– “Ik kan eindelijk weer uitslapen”.
– “Tegen de tijd dat ik ze achter het behang plak, gaan ze naar hun vader”. De betreffende ouder plant allerlei “eigen” activiteiten om deze dagen heen. Zo ervaart de ouder enerzijds het ouderschap en anderzijds de autonomie om even los van het ouderschap “zijn of haar eigen ding te doen”. En dat eigen ding dat kan van alles zijn. Een studie, het huishouden, uitstapjes, daten, overwerken, sauna etc.

Het past ook bij deze huidige tijd. Een tijd waarin de samenleving steeds individualistischer is geworden. Waarin er ruimte is voor de eigen behoeftevervulling van de volwassene. De ouder die niet langer wil zorgen en in relatie wil zijn met een ander (partner of kind) maar ook in brede zin bezig is met zelfontplooiing. De volwassene die een andere kant van zichzelf ontdekt of een andere ‘rol’ heeft op de dagen dat het niet ‘moedert’ of ‘vadert’.

En tegelijkertijd vraag ik me dan af… was dit alles dan niet mogelijk binnen de relatie en binnen het ouderschap?Zo ervaren de kinderen op de dagen dat ze bij deze ouder zijn een ouder die zich voor 200% inzet. Er is tijd voor elkaar en aandacht. Er worden vaker spelletjes gedaan en samen op de bank gehangen. Er worden soms uitzonderingen gemaakt qua bedtijd of met eten. 

“bij je moeder eet je maar weer gezond”. 
Krijgen kinderen op die manier het beste van hun ouder te zien? Een gelukkigere ouder? Een bewustere ouder?

“ik wil de kinderen op de dagen dat ze bij mij zijn zoveel mogelijk liefde meegeven”.
Er wordt deels onbewust zoveel gecompenseerd. Want als ouder wil je het nu eenmaal zo graag goed doen.Kennen deze kinderen hun ouders echt? Ik weet het niet.

Er zijn kinderen die werkelijk geen idee hebben wat hun ouder doet in de periode dat ze daar niet zijn. En er zijn ouders die dat een prettig idee vinden.Er zijn ouders die met elkaar hebben afgesproken hun gevoel van afscheid en missen niet mee te geven aan de kinderen omdat het ze zou schaden en in een loyaliteitsconflict zou brengen. Of die de afspraak hebben dat je de andere ouder niet kan bellen of appen omdat dat voor ‘verwarring’ zorgt.

Maar is dat eigenlijk zo?

Is het juist niet menselijker om te kunnen zeggen tegen je kind dat je het gemist hebt, dat je blij bent dat het er weer is?
Of dat je weet dat je kind altijd bij je terecht kan, of bij de andere ouder?
Zou het vroeger, voor het co-ouderschap anders geweest zijn?
Of zou een kind toen ook een voorkeursouder hebben gehad in het delen van pijntjes en verdriet?

Veel kinderen groeien op in twee werelden. Eentje bij mama en eentje bij papa. Het is iets van deze tijd. Het co-ouderschap. Een concept om in deze tijd van echtscheidingen de kinderen te delen. Ze zo optimaal mogelijk te laten opgroeien met beide ouders. Daar hebben kinderen namelijk recht op. Het is een logisch gevolg van iets dat misschien onvermijdelijk en onveranderlijk is, een liefdesbreuk tussen de ouders.

Krijgt het kind op deze manier het beste mee van twee werelden?
En wat is dat dan ‘het beste’?

En nog belangrijker:
Hoe kan de volwassene hierin een voorbeeld zijn zodat deze kinderen opgroeien tot volledige mensen?

Hoe zou het eigenlijk zijn, als het gewoon een en dezelfde wereld zou zijn voor deze kinderen?
Is dat überhaupt mogelijk?

– Monique