Ik krijg het niet meer uitgelegd

 Werkelijk niet meer. Jij wel?

 Tranen voel ik… ze zwellen op in mijn ogen en rollen langs mijn wangen. Het is alsof ik geen lucht krijg en ik staar voor me uit.
Pas een paar minuten later merk ik dat mijn kinderen naar me kijken. “Mam, wat is er?” Ze schrikken. Mama huilt.
Ze willen naar me toelopen en snel druk ik de laptop dicht. Op de laptop het beeld van de vader in Syrië. Zijn naam is Abdel Hameed al- Youssef. De vader met zijn twee prachtige blonde kindjes in zijn armen. Aya en Ahmed. Zijn prachtige blonde dode kindjes…

Ik wil iets zeggen tegen mijn kinderen. Maar er komt niets. Dit beeld, dit verhaal, dit geweld… het is te heftig.

– Hoe verklaar ik dit?

Hoe leg ik dit uit aan mijn kinderen die zichzelf nog verliezen in Minecraft? Die geloven in de liefde, net als ik, maar dan nog vele malen puurder dan dat ik dat inmiddels doe. Omdat ze kind zijn.

– Kan ik mijn kinderen hier tegen beschermen?
– En moet ik dat wel willen?

Tegelijkertijd vraag ik me af hoe anderen hier mee omgaan. Ik huil om dit nieuws. Het raakt me diep. Hoe doen anderen dat? Hoe pakken anderen de dag weer op? En denken andere mensen daar ook aan als ze hun eigen kinderen knuffelen?

Ik krijg het niet meer uitgelegd. Werkelijk niet meer. Ik kom niet verder dan zinnen als “sommige mensen zijn gek geworden” en “de wereld is gek geworden”.

Maar daarmee zeg ik iets over de mensen en over de wereld waarin mijn kinderen,

onze kinderen, opgroeien. En wat ik niet wil, is angst zaaien. Ze voorbereiden op een wereld waarin we elkaar opblazen, vergiftigen, laten verhongeren en bestrijden met wapens.

Deze vader is niet alleen zijn kinderen verloren maar ook zijn vrouw en andere familieleden. Ze worden begraven in een massafamiliegraf. Hij vertelt er over aan een journalist. Zoveel respect voor deze vader. Abdel Hameed al-Youssef. Hij kan er woorden aan geven daar waar ik ze niet meer heb.
Het idee dat iemand vannacht wakker wordt van een luchtaanval en daarmee zijn naasten kwijtraakt…

In plaats daarvan maakte ik me eerder vandaag druk om andere dingen. De vaccinatie van mijn dochter. De waterpokken van de jongste. Situaties waar ik mee omga in de hectiek van alledag.
Waar deze vader mee worstelt, het verschrikkelijke leed dat hem (en vele anderen) overkomt, dat is iets om ons druk om te maken.
Dat is een probleem van ons allemaal.
Een probleem waar onze kinderen in opgroeien en waar ik me zorgen over maak.

En terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar mijn kinderen en geef ze een knuffel en een kus op hun voorhoofd. Ik heb ze zo ontzettend lief… Dat is vandaag mijn antwoord. En morgen ook.
Meer woorden heb ik niet voor ze nu…

– Monique