Ze is zoekende, veertien jaar en ze past niet.
Haar woorden.
Alsof je met z’n allen op de weg loopt en de laatste past er niet bij en moet er achter lopen, zo voelt ze zich.
We verkennen het groepje dat samen loopt. Kinderachtig, speels gedrag. Gooien met hun lunch in de aula en lachen om niks. Ze snapt ze niet. Begrijpt hun grapjes niet en kent de mensen niet waarover ze spreken.
Op school voelt ze niks.
Als ze daar nu aan denkt wordt ze verdrietig. Het raakt. Ze wil zo graag ergens bij horen, maar niet daarbij.
Ze zegt dat het komt omdat ze introvert is en de anderen niet.
Voor me zit een meisje dat in haar vrije tijd boeken leest, veel boeken. Aan soc. media doet ze niet. Ze is graag alleen. Of met de hond. En buiten in de natuur, dat helpt ook.
Ik leg haar uit dat dat als een batterij is voor haar, dat ze oplaadt van buiten. Ze kijkt me vragend aan.
Als ik haar vraag hoe het voelt buiten herkent ze het. Vol energie, zegt ze.
We praten over de boeken die ze leest. Over deel zoveel dat uitkomt in juni.
En ik vraag haar of ze dat kent, dat je deel 1 leest en dat als je dan deel 2 leest, ze soms wel tien jaar overslaan. Dat dat voelt alsof je een deel gemist hebt en er een boek tussen had moeten zitten. Ja, zegt ze, met een grote glimlach. Opeens staat ze aan.
Dat stuk, tussen deel 1 en deel 2, dat is een tussenruimte. En daar zit jij nu middenin.
En met dit nieuwe besef ontstaat er ruimte. Ruimte in het gevoel over de tussenruimte. Het is bijna magisch om te ervaren.
Misschien helpt het om het verhaal van deel 1 op te schrijven, zeg ik. Je hebt er immers wel bij gehoord en je kent het gevoel daarvan uit de basisschooltijd.
En wellicht kun je vast aan deel 2 beginnen, als een blik in de toekomst. Want je weet al precies wat je wilt toch? Hoe gaaf zou het zijn om dat alvast op te schrijven?
Ze vertelt over haar plannen na de middelbare. Ze weet wat ze wil en ze heeft er al over gelezen. Daar kijkt ze naar uit.
En wat zou je in de tussentijd willen doen, in die tussenruimte? Vraag ik haar.
Want jij hebt nu ook recht op jouw blijheid en je zult goed voor jezelf moeten zorgen. Je bent immers de hoofdpersoon in deel 2.
Haar ogen stralen. Dat klinkt leuk, zegt ze. En het is waar, zeg ik.
En zo mijmeren we samen verder.
– Monique
Over Monique
Ik. Monique. Ook moeder van drie prachtige kinderen, ieder in een andere fase.
Ik hou van de nieuwsgierigheid van kinderen. De onbevangenheid en de open blik waarmee ze de wereld in kunnen kijken.
Kinderen in de praktijk kunnen zich soms ….