Erbij blijven als het lastig wordt

Stilzwijgen of geduld verliezen 

We kennen allemaal die momenten met ons kind waarop we het zat zijn, geen energie meer hebben voor nog meer gedoe of gezeur. Het drammen, de angsten in de nacht die jou ook wakker houden, het negatieve randje dat de dag kleurt.

Of het simpelweg niet kunnen begrijpen van het gedrag van ons kind omdat het zo anders is dan waar we voor staan in de opvoeding. Bv als je kind anderen pijn doet of depressief wordt terwijl het alles heeft om gelukkig te zijn. Althans dat vind jij.

Die momenten vragen veel van onszelf. Het zijn de momenten waarop we tot tien tellen, of af willen haken. Hopend dat het morgen weer normaal is.

De ene ouder doet dit door in stilzwijgen te zakken, een ander laat juist frustratie zien. Weer een ander verliest zijn geduld en valt uit, zegt dingen die later niet zo verstandig blijken. Soms boos, teleurgesteld, gekwetst, machteloos, schaamtevol, schuldig, verdrietig. Geraakt door iets, in iets.

Schuld

Het is ‘eenvoudig’ om dan de schuld bij ons kind te leggen.

“Het komt doordat hij altijd zo….”
“Als hij dat doet, dan haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan en dan ….”
“Hij had gewoon moeten luisteren dan…”

Of…

“Een kind van die leeftijd hoort niet ….”
“Toen ik zo oud was als hij nu, nou toen …”

Door de schuld bij de ander te leggen, voorkomen we dat we naar onszelf hoeven te kijken. En meestal zijn we ons dat niet eens bewust.

Leermoment

De behoefte om te weten en bevestigd te krijgen dat we het goed gedaan hebben in de opvoeding die we onze kinderen geven, is groot en onuitputtelijk.

Onze kinderen drukken met gemak op onze blauwe plekken, gekwetste gevoelens uit onze eigen jeugd en onvervulde verlangens.

‘Dus alsjeblieft lief kind, vertel ons dat we het goed doen…’

En dat is precies het moment dat vraagt om je volledige aandacht.

Het moment waarop je neigt naar terugtrekken of uitvallen. Dat is het moment waarop het gebeurt.

En dan is het de vraag: Kun jij erbij blijven als het lastig wordt?

Met je volle aandacht en een warm hart, in contact blijven met je kind als het lastig wordt.

Stel dat je in staat bent om een lastig moment als een leermoment te beschouwen. Een leermoment voor je kind, en een leermoment voor jezelf als ouder, als volwassene, als mens.

Wat heeft het betreffende moment je dan eigenlijk te vertellen?

En is het iets dat steeds opnieuw weer terugkeert tussen jouw kind en jou?

Misschien zegt het je dat je over je heen laat lopen?
Dat je je grenzen niet duidelijk stelt?
Dat het je niet lukt om consequent zijn?
Dat je het gevoel hebt dat je het allemaal niet goed doet?
Dat je teveel aandacht aan andere dingen besteed?
Dat je niet beschikbaar bent?
Dat er niet genoeg van je gehouden wordt?

Wat zou je zeggen?

Wat heeft het moment je kind te vertellen?

Misschien wel:

– Help mij mijn grenzen te leren kennen en die van een ander?
– Mag ik nog klein zijn bij jou en het niet weten?
– Geef me je veiligheid waardoor ik weet dat ik altijd bij je terecht kan.
– Zeg nou eens duidelijk wat je van me verlangt en waar ik aan moet voldoen.
– Ik heb het gevoel dat ik het allemaal niet goed doe in jouw ogen.
– Hou je eigenlijk wel van mij?
– Geef me ruimte om mezelf te zijn.
– etc

Als je daar op zou kunnen reageren, met volle aandacht en een warm hart;

Wat zou je dan doen? Wat zou je zeggen? Of wat zou je vanaf dit moment liever niet meer zeggen?

Leermeester

Stel dat jij de aangewezen persoon bent om je kind te helpen bij dit leren (en dat ben jij! Simpelweg doordat je zijn ouder bent), waar zou je hem dan met alle liefde die je in je voelt bij willen helpen? En wat heb jij daarbij nodig?

In jezelf… aan kwaliteiten.
In jezelf … om te parkeren en niet mee te nemen in de verbinding.
In jezelf …. Om te helen op een ander moment.

Stel dat jij de leermeester bent van je kind en jouw kind jouw leermeester mag zijn, dan is opvoeden ook leren van en met elkaar. Als een interactie tussen ouder en kind, kind en ouder.

Welke leermeester heeft jouw kind op dit moment in zijn leven nodig?
En wat is op dit moment hetgeen dat geleerd kan worden?
Welke taak heb jij daarin?
En uiteraard is het zo dat je dit ook om kunt keren.
Welke leermeester is jouw kind op dit moment voor jou?
Wat is hetgeen er geleerd kan worden door jou?

Als je je dat af kunt vragen, kun je erbij  blijven als het lastig wordt.

En soms betekent dit ook, achteraf. Slikken, de lucht klaren, tranen weg, het goedmaken, elkaar aankijken en verder gaan. Ook dat is leren.

Training: Wat zou liefde doen?

Spreekt dit je aan en vraag je je tegelijkertijd af hoe je dit kunt doen? Dan is de training “Wat zou liefde doen?” een mooi aanbod voor jou.

Een training die gaat over liefdevol ouderschap. Op een manier die goed is voor jullie allebei.

Hierin leer je, aan de hand van jouw eigen situatie, erbij te blijven als het lastig wordt.

Je leest er meer over op:

– Monique