Ze is als waterverf…

Over hooggevoeligheid

Ze voelt precies wat een ander nodig heeft. Ze ziet de pijn voordat hij benoemd is. Ze zigzagt en medieert en maakt het iedereen naar de zin. Als de ander gelukkig is, dan is zij dat ook. Ze kan soms zo emotioneel zijn, zo geraakt terwijl ze wel weet dat het iets kleins was. En ze is moe soms, zo moe.

De puber voor mij verliest zich soms in haar vrienden.

Praat dan mee in hun woorden en betrapt zichzelf erop dat ze het eigenlijk helemaal niet met ze eens is. Ze kan soms thuis komen en ontploffen, terwijl de dag zo soepel aan haar voorbij leek te gaan. Ze heeft een groot gevoel voor rechtvaardigheid en is bereid daarvoor te strijden. Tot ze uit de what’s app wordt gegooid en beseft waar ze mee bezig is.

Het jongetje in de praktijk draagt alleen nog joggingbroeken.

De etiketjes zijn overal uitgeknipt en hij draagt sokken zonder draadjes. Alles kriebelt soms. Letterlijk en figuurlijk. Hij irriteert zich snel, aan geluid, aan drukte, aan schreeuwende klasgenootjes. Terwijl hij zelf zo graag herrie maakt en beweegt.

De moeder, de mooie pure vrouw zit voor me. En ik vertel haar een metafoor. Een verhaal over het verschil tussen mensen zoals zij en andere mensen.

Ik vergelijk het eigenlijk met verf. Zij is als waterverf, aquarelverf.

Iedereen om haar heen heeft een eigen kleur. In haar gezin, op het werk, het schoolplein.

Stel ze is een druppel groene aquarel op een groot vel papier. En daar komt iemand bij, diegene praat even met haar, deelt wellicht iets, dan vermengt de waterverf zich met de andere kleur. En als dat de hele dag gebeurt, door een gesprek, oogcontact en zelfs door die blik op haar kind waarbij ze zich afvraagt of alles wel goed gaat, dan kun je je wellicht voorstellen dat de

En zo kan het zijn dat de oorspronkelijke druppel groene aquarel aan het einde van de dag veranderd is in een andere kleur en dat er niet veel over is van de oorspronkelijke druppel.

Want deze moeder heeft met al haar voelsprieten, inlevingsvermogen en oprechtheid de hele dag gezorgd voor anderen en vergat in alle eerlijkheid welke kleur ze zelf is, als ze alleen is.

En dat terwijl het zoveel andere mensen niet uit lijkt te maken. Die maken dingen mee en zijn minder geraakt. Die zeggen gewoon ‘nee’ als ze nee voelen. Die vragen zich soms af waar zij zich druk over maakt. Zij zien en voelen niet wat zij allemaal waarneemt op een dag. Zij zijn zo zichzelf, altijd.

En om in de metafoor te spreken, deze mensen zijn als plakkaatverf. Zij hebben een duidelijke eigen kleur en een eigen structuur. Zij mengen zich alleen als ze dat zelf willen. Het lukt hen om dichterbij zichzelf te blijven en minder afgeleid te zijn.

Terwijl de moeder ‘s avonds zo moe is en stilte zoekt om tot rust te komen. Van binnen. Opzoek naar haar eigen druppel groene aquarel.

Als je hooggevoelig bent, kan dat verwarrend zijn. Soms is het nodig om te ontrafelen wat van jou is en wat van de ander. Je kunt gevoelens ervaren alsof je zelf iets ondergaat. Je voelt het ook echt terwijl het iets van de ander is.

Jezelf goed leren kennen, situaties en uitdagingen leren herkennen en dichtbij jezelf blijven zijn belangrijk. Net als je grenzen blijven voelen en ruimte innemen.